"Daj ać ja pobruszę, a ty poczywaj"

Filia Chorzeń przeprowadziła (13 marca 2018 roku) lekcję biblioteczną, w której uczestniczyli uczniowie klasy trzeciej wraz z wychowawcą Emilią Ślusarek. Temat zajęć O języku Ojczystym.

Temat ten zawsze aktualny, chociaż obchodzony w Polsce od 21 lutego 2000 roku. Dzień ten został ustanowiony przez UNESCO w 1952 roku dla upamiętnienia wydarzeń w miejscowości Dhaka, obecnej stolicy Bangladeszu. Zginęło wówczas 5 studentów, którzy domagali się nadania językowi bengalskiemu statusu urzędowego. Dlatego też, święto to można obchodzić codziennie, gdyż jego zadaniem jest przypomnienie wszystkim narodom, jak ważny jest szacunek do języka ojczystego i dbałość o jego przetrwanie.

Na spotkaniu dzieci dowiedziały się czym jest dla każdego Polaka język ojczysty, dlaczego jest on dla nas ważny. Przekazano im jak przez wieki kształtował się język polski oraz historię walki Dzieci Wrzesińskich o jego przetrwanie. Poznały pierwsze zdanie w języku polskim Daj ać ja pobruszę, a ty poczywaj, które ukazało się w Księdze Henrykowskiej w 1269 roku. Było to zdanie, które ponoć mąż wypowiedział do żony podczas mielenia na żarnach.

Następnie wysłuchały wiersza pod tytułem Staś Stanisława Jachowicza, który jako pierwszy pisał wiesze dla dzieci w języku polskim, a także wiersza Ptasie radio Juliana Tuwima recytowanego z wielkim kunsztem i perfekcją przez aktorkę Irenę Kwiatkowską.

O tym, że nawet dla rodowitych Polaków nasz język ma pewne językowe łamańce, dzieci przekonały się czytając Żart językowy Czesława Kruszewskiego, czy też Cztery jędze spod Swarzędza Małgorzaty Strzałkowskiej.

Kolejną ciekawostką okazały się gwary w które nasz język jest bogaty, a jedną z nich jest oczywiście gwara śląska. Wielkim wyzwaniem okazało się przeczytanie wiersza Juliana Tuwima Okulary, a śmiechu przy tym było co niemiara.

Na to dwugodzinne spotkanie przedziwne zostały również zapoznanie się ze słowami, które jeszcze żyją w naszym języku długo, nawet przez wieki, choć czasem zmieniają znaczenie i zamiast nich pojawiają się inne, dotąd nie znane. A jeszcze inne znikają czyli odchodzą do lamusa. O tym traktuje książka Małgorzaty Strzałkowskiej Dawniej czyli drzewiej.

Na koniec przesłanie nie tylko dla dzieci ale także i dorosłym, by dbać o nasz język ojczysty, ponieważ daje on nam poczucie przynależności do narodu polskiego, bez względu na to, do jakich należymy środowisk i pokoleń oraz w jakiej części świata żyjemy.